Bullshit”, heeft iemand over een brief van de gemeente Amsterdam gekalkt. Het schrijven hangt voor zijn raam in zo’n houten woning in Durgerdam. Net zoals de inwoners van IJburg zien ook de Durgerdammers weinig in de plannen van de gemeente voor het plaatsen van grote windturbines. “Weg uitzicht”, denken ze vermoedelijk. Beetje recht van spreken hebben ze ook wel: eerst kregen ze al een uitbreidingswijk van Amsterdam voor hun neus.

Aan de andere kant vraag ik me wel eens af hoe mensen reageerden toen de oer-Hollandse windmolens voor het eerst in het landschap werden gezet. Als het fenomeen handtekeningenactie in die tijd al bekend was, zou er vermoedelijk ook zo’n vreedzame demonstratie zijn georganiseerd. Nederlanders houden niet van een veranderd landschap, terwijl zonder verandering het halve land al lang door de zee was opgeslokt. Misschien vinden onze opvolgers op aarde die GroenLinks-turbines straks wel lekker oer-Hollands.

Of ze passen in het vredige Durgerdam is een tweede. Het dorpje langs de dijk, vlak buiten de grote metropool, ademt de sfeer van vroeger uit. Eindeloos lang kijken karakteristieke geveltjes uit op wat vroeger de Zuiderzee was. Aan de waterkant liggen opvallend veel kano’s, bootjes en ander meerwaardig materiaal dat wel vaak een wat vervallen indruk maakt. Het water ligt er bij als een spiegel.

Het is nauwelijks voor te stellen dat hier ooit een legendarisch drama begon. In de strenge winter van 1849-1850 begaf visserman Klaas Bording zich met twee zonen op het ijs. Noem het gerust pure overlevingsdrang van de straatarme en brodeloze vissers. Ze hakten verderop een gat in het ijs en voerden hun vak uit. Met een prima vangst wilden ze terug naar Durgerdam. Pas toen zag Klaas dat het ijs los geraakt was van het vaste land. Een bizarre tocht van twee weken op een ijsschots was begonnen. Uiteindelijk werd het drietal gered bij Vollenhove, maar alleen de jongste zoon overleefde uiteindelijk het barre avontuur.

Ergens in Durgerdam verwijst een prachtig authentiek bordje naar het veld van de SV Durgerdammer Racing Club. De website www.drc.nl van de dorpsclub is een plaatje. “Voetbal zoals het vroeger was”, is het motto van DRC. “Vanaf de velden kijk je uit op weilanden met koeien en een lint van prachtige houten dijkhuisjes. Het clubgebouw is authentiek en het interieur ouderwets, met de gezellige uitstraling van bij oma thuis. Niks design en strak, maar gewoon gezellig zoals het vroeger was”, lees ik. Mijn voetbalhart maakt een sprongetje. De kelderklasses winnen het uiteindelijk altijd van de Champions League. Geen wonder dat Thomas Acda en consorten op deze plek hun comedy All Stars opnamen.

Gek genoeg is het vandaag opvallend rustig in Durgerdam. Amsterdammers gaan liever met z’n allen in het Vondepark hangen en vergeten dat het buiten de stad veel mooier is. Af en toe scheert er een wielrenner of motorrijder voorbij. Verder heerst de rust in Durgerdam.

Bij een ‘barista’-wagentje bij de toegang van het dorp is het dan ook rustig. De koffiekenner heeft in ieder geval uitzicht op een wonderlijk mooi poldertje. Toegegeven: dan moet ie niet de kant van IJburg en de rest van de stad opkijken en de enorme stroompalen even over het hoofd zien.

Zelfs in Durgerdam kun je niet alles hebben.

De Dorpentripper is een initiatief van De Tekstkenner. Eigenaar Erik Driessen is de tekstschrijver van de regio Meppel, regio Steenwijkerland en de regio Zwolle.