Ooit verdedigde ik op bescheiden niveau de groen-witte kleuren van Sportclub Genemuiden. Zeker net zoveel plezier haalde ik uit de verrichtingen van het eerste elftal. Regelmatig mag De Tekstkenner meewerken aan uitgaves van Sportclub, zo ook aan de jubileumkrant die komende week op de deurmat valt in Genemuiden. Comceptum verzorgde traditiegetrouw de opmaak en ik was een van de tekstschrijvers. Voor Genemuiden Actueel keek ik ook even terug op 90 jaar voetbalgeschiedenis:

Wie in 1930 wel eens sportschoenen aantrok voor een partijtje voetbal op een grasveld, ontving een uitnodiging voor een vergadering in het Weeshuis. Ondanks een nogal roerige avond met veel discussie besloten de leden van verschillende voetbalverenigingen in Genemuiden hun krachten te bundelen. Voetballers van clubs die luisterden naar prachtige namen als Stormvogels, Vitesse, VIOS en Genemuider Boys gingen verder als Sportclub Genemuiden. Vermoedelijk was die vergadering op 22 oktober.

En dat betekent dat het deze week negentig jaar geleden is dat de ‘groen-witten’ zijn opgericht. Groen-wit omdat de grote broer PEC uit Zwolle ook in die kleuren speelde. Zeker in die tijd waren er veel banden tussen beide verenigingen die later zoveel successen boekten. Wie in de historie van Sportclub Genemuiden duikt, kan niet anders dan onder de indruk raken. En ik dook in die geschiedenis, omdat ‘Sportclub’ vroeg of ik wat redactionele bijdragen aan een jubileumkrant wilde leveren.

Mijn eigen bijdrage aan negentig jaar Sportclub is nogal bescheiden, ondanks dat ik in informele kring hoog mag opgeven over mijn voetbaltalenten. Helaas is van die historie weinig bewaard gebleven. Bij een vorig jubileum gaf de club een verjaardagskalender uit met daarop foto’s van alle elftallen van dat jaar. Uitgerekend mijn naam is weggevallen op die uitgave. Zo weten alleen familieleden en nauwe vrienden vermoedelijk dat ik dat wat verlegen ogende jongentje in de D1 ben. Onderdeel van een gouden lichting die zelf nooit op het voetbalveld tot sprankelen kwam. Blessureleed geef ik regelmatig als reden op.

Dat Sportclub Genemuiden een imposante geschiedenis had, wist ik in die tijd al wel. Daar mocht ‘lange’ Marten van Dijk graag over vertellen, als hij mijn toen nog dikke haardos onder handen nam in de kapperszaak aan de Oosterkaai, tientallen meters van mijn geboortehuis. Het was in de periode dat Sportclub juist weer wat opkrabbelde en via legendarische kampioensduel terugkeerde in de Eerste Klasse. Na jaren van wegglijden en nauwelijks weer opkrabbelen was de weg naar boven weer ingezet.

Voor het schrijven van de jubileumkrant las ik met plezier het jubileumboek dat Sportclub Genemuiden uitgaf bij het vijftigjarig jubileum. Daarin staan prachtige verhalen over de eerste jaren. Het veld was vaak zo slecht dat scheidsrechters wedstrijden op voorhand afgelastten. Geld was er niet, van het woord businessclub had nog niemand gehoord. Het gras groeide over het algemeen meer dan twee kontjes hoog. Geen wonder dat de Genemuidenaren ook even moesten wennen aan het competitievoetbal.

Met de velden, faciliteiten en financiële middelen bleef het decennialang behelpen, maar het weerhield de groen-witten er niet van om snel naar de top van het amateurvoetbal door te stoten. In de jaren vijftig en begin jaren zestig was Genemuiden schier onoverwinnelijk. Zes keer op rij kroonde Sportclub zich tot de kampioen van het oostelijke voetbal en daarna volgden nog twee titels. De absolute kroon, het Nederlands Kampioen, kon uiteindelijk net niet op het werk worden gezet. Ook niet in de glorieperiodes die later volgden.

Een degradatie uit de Topklasse en de hervormingen in het amateurvoetbal, zetten Sportclub Genemuiden de laatste jaren op achterstand van de echte top. Wedstrijden zoals tegen Twente en Groningen of tegen de grote amateurclubs zijn voorlopig niet in zicht. Zeker niet nu de voetbalwereld opnieuw tot stilstand is gekomen. Ook Koning Voetbal maakt geen kans tegen dat onzichtbare virus. Hoe jammer dat is blijkt wel uit de beelden die de club de laatste weken op Twitter en Facebook nog eens de wereld in slingert. Op die fragmenten kijkt het publiek rijendik toe tijdens wedstrijden die soms van een ongekend hoog niveau lijken. Het zijn vermoedelijk de herinneringen van een ouder wordende man die stelt dat vroeger alles beter was.

Uiteindelijk gaat het terugkijkend op negentig jaar Sportclub Genemuiden eigenlijk ook helemaal niet om de topprestaties van ‘het eerste’. Die duizenden jongentjes en meisjes die op zaterdag de mooiste dag van de week hebben beleefd op De Wetering zijn uiteindelijk veel belangrijker. Ze maken onderdeel uit van een familie die het allemaal prima voor elkaar heeft.

Goed, er gebeurt wel eens wat, er vallen woorden, mensen worden teleurgesteld of beschadigd, maar uiteindelijk denkt vermoedelijk iedereen met een glimlach terug aan die negentig jaren Sportclub Genemuiden. Is het niet aan de eigen prestaties op het voetbalveld, dan toch wel aan de gezelligheid in de kantine, het genieten van de eigen kinderen of het kundig becommentariëren van de verrichtingen van het eerste elftal. Of misschien wel het aanzetten van de frituurpan in de kantine, het vegen van de kleedkamers of het leeghalen van de prullenbakken. En op zeker die twee kleuren die zoveel mensen met elkaar verbindt.

Voetbal is bij de mooiste voetbalverenigingen uiteindelijk maar bijzaak.